Hans Warren

 

 

DE ZWARTKOPTUINFLUITER

 

Eigenlijk al van mijn kindertijd af

denk ik aan mijn uitvaart.

Ik zou willen dat iedereen dan 

gelukkig was, dat vreemde geluk

om iets wat te mooi is, wat pijn doet.

Ik heb me daarbij muziek voorgesteld,

een klagende hobo van Albinoni,

of dat ik op een bandje voor jullie

een stoïsch, dankbaar gedicht voorlas;

maar eigenlijk hoop ik dat het mei zal zijn

onder hoge beuken, en heel stil,

en dat dan opeens twee zwartkopjes gaan zingen

tegen elkaar in. Laat dan niemand spreken,

want iets mooiers, iets ontroerenders

bestaat er niet op aarde.

 

(uit: Verzamelde gedichten 1941-1981)    >>>