ean Pierre Rawie

 

 

STERFBED

 

Mijn vader sterft; als ik zijn hand vasthoud

voel ik de botten door zijn huid heen steken.

Ik zoek naar woorden, maar hij kan niet spreken

en is bij elke ademtocht benauwd.

 

Dus schud ik kussens en verschik de deken, 

waar hij met krachteloze hand in klauwt;

ik blijf zijn kind, al wordt ik eeuwen oud,

en blijf als kind voor eeuwig in gebreke.

 

Wij volgen één voor één hetzelfde pad, 

en worden met dezelfde maat gemeten;

ik zie mijzelf nu bij zijn bed gezeten

 

zoals hij bij zijn eigen vader zat:

straks is hij weg, en hij heeft nooit geweten

hoe machteloos ik hem heb liefgehad.

 

(uit: Onmogelijk geluk, 1993)    >>>