Anna Blaman
WINTER
Ik ben gestorven zonder het te weten
want anders had ik me toch wel verzet
en als een starre wacht voor 't raam gezet
zit ik dit bodemloos bestaan te meten
Ik heb maar een verlangen - te vergeten
maar op mijn ademtocht de nerf gewet
groeit er aan ijsvarens een rauw bouquet
en buiten ligt een toegevroren Lethe
en ik blijf wachten - en meet het leven uit -
het is woestijn, herkomst - en doelverloren
de stem des roependen zonder geluid
Was er ooit een die mij had kunnen horen?
een eenzame voor een bebloemde ruit
en buiten blanke toegesneeuwde sporen -
(uit: Mijn eigen zelf, 1977) >>>