Hans Warren

 

 

ADIEU

 

Je leek een Florentijnse doodspage

met je sluike, halflange haar,

je matte, sombere gelaat,

je engsluitende zwarte tuniek

zelfs je ogen schenen git.

Je zong met een metalen alt.

Ik kon mijn ogen niet van je afhouden

en jij keek telkens terug tot ik bloosde.

Na het concert bleek je een banale

Engelse jongen van een jaar of zeventien

met grijze ogen en een diepe spreekstem.

Je was gewillig en je stonk een beetje.

Je hebt tegen me geglimlacht

toen we elkaar de volgende dag herkenden

en in Dordrecht, tijdens een maartse bui

zijn we voorgoed uit elkaar geregend.

 

(uit: Tijd, 1986)

 

 

 

>>>